Erudiete lamentaties van Alfons Lammers

Het zal je maar gebeuren: een journaliste die in een interview de woonkamer van je huis omschrijft als een soort ontvangstzaal van een mortuarium. Het overkwam Alfons Lammers, emeritus hoogleraar Amerikaanse geschiedenis. Of beter: het was hem bijna overkomen. Jannetje Koelewijn (die niet bij naam wordt genoemd, maar zij is het) van NRC had de opzet van het interview naar Lammers gemaild. Hij schrok zich een ongeluk: ‘Openingszin: De muren grauw, de gordijnen gelig; ramen en deuren gesloten ondanks het zomers weer.’ Lammers, in Afslag Oosterbeek: ‘Wat doet ­mevrouw mij aan? Waarom deze vrijpostige inbreuk op mijn privacy?’

Gelukkig kon de schade nog worden hersteld. Lammers wist Koelewijn ervan te overtuigen delen van het stuk te schrappen of te wijzigen. De lezer van NRC heeft er dus destijds niets van meegekregen. Voor Lammers was het desalniettemin een traumatische ervaring. In zijn boek Afslag Oosterbeek komt hij erop terug: ‘In mijn actieve leven ben ik menigmaal geïnterviewd, maar nu ik erover nadenk zelden of nooit door een vrouw. En zeker geen vrouw met een geheime agenda. Door haar toedoen lijd ik, heel even, aan een vorm van misogynie.’