Ook buiten het Verenigd Koninkrijk regende het zure commentaren bij het vertrek van Boris Johnson. Dat komt echt niet alleen vanwege zijn leugens, schrijft Robbert de Witt, maar ook vanwege zijn elitaire achtergrond. Johnsons optimisme en verbaal vuurwerk brachten het politieke debat wel tot leven.
Robbert de Witt is redactiechef bij EW. Hij schrijft wekelijks een column over mondiale ontwikkelingen en de gevolgen ervan voor Nederland en Europa.
Een clown. Zo is Boris Johnson het meest omschreven na zijn bekendmaking vorige week dat hij dan toch de handdoek in de ring gooit. Het gezaghebbende Britse blad The Economist bedacht de coverkreet ‘Clownfall’, met maar weer eens de foto van een bungelende Johnson in pak, ongemakkelijk zwaaiend met twee Britse vlaggetjes en een iets te grote helm op, het gevolg van een spectaculaire act tijdens de opening van de Olympische Spelen in Londen in 2012 die grandioos de mist inging. Boris bleef lachen, te midden van de mislukking.
Het beeld typeert hem. Altijd in voor een publicitair stuntje, waarmee hij zich verzekerde van media-aandacht. Als voormalig journalist wist – en weet – Johnson hoe het werkt. De ernst en plechtstatigheid die bij staatsmannen en vrouwen schijnen te horen, waren aan Johnson niet besteed. Liever improviseerde hij. Voordat hij aan een tv-interview begon, bracht hij eerst zijn haar in de war. Paste beter bij zijn imago.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Grootste verkiezingszege in decennia
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Bekijk de mogelijkheden voor een (digitaal) abonnement hier
Het oordeel over zijn korte premierschap is behoorlijk eensluidend: Boris Johnson was als premier een clown, die politiek niet serieus nam en slechts in Downing Street 10 wilde wonen om zijn eigen ego te bevredigen. Uiteindelijk werd hij het slachtoffer van een paleisrevolutie. Johnson zelf vergeleek de slangenkuil die zijn partij is ooit met ‘orgies van kannibalisme en het doden van opperhoofden zoals op Papoea-Nieuw-Guinea’. Johnson moest zijn excuses aanbieden aan dat land en deed dat met een even geestige als vileine ondertoon: ‘Ik wilde de burgers van Papoea-Nieuw-Guinea, die ongetwijfeld net als wij een fatsoenlijk burgerlijk leven leiden, niet beledigen.’
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?