De Europese verzorgingsstaat trekt veel meer immigranten aan dan Amerika. Als een migrant in de Verenigde Staten niet werkt, gaat hij dood van de honger. Een opdracht aan het nieuwe kabinet is om onze verzorgingsstaat te beschermen door de ongecontroleerde migratie te stoppen, schrijft Afshin Ellian.
De Europese samenwerking is zestig jaar geworden. Tijd voor een verjaardagsfeestje in Rome! De 27 resterende lidstaten van de Europese Unie (EU) kwamen dit weekeinde bijeen in de Italiaanse hoofdstad. Alleen Groot-Brittannië was er niet bij. De Britten zijn van plan om de echtscheiding definitief door te zetten. Weliswaar stonden Britten altijd al met een been buiten de Europese samenwerking, het blijft toch een schokkend gegeven. Zeker voor de beeldvorming.
De 27 resterende lidstaten gingen op audiëntie bij paus Franciscus. In deze tijd is dat heel interessant. De paus roemde de successen van de Europese samenwerking: de vrede en de collectieve welvaart. Maar de successen worden niet echt gevierd. We zagen geen beroering of bijzondere emoties bij de volkeren van de lidstaten. Het wordt niet als een bijzondere gebeurtenis ervaren. Dat is merkwaardig. De EU zit diep in ons leven. De Unie is niet weg te denken uit ons politiek en economisch leven. De EU is het grootste handelsblok ter wereld.
Lees dit artikel van Elseviers Jelte Wiersma uit Rome: niet de burgers, maar de cynische regeringsleiders schaden de EU
Boek met een angstaanjagende titel
In tv-programma Buitenhof verscheen een Amerikaanse journalist die voornamelijk voor The Washington Post schrijft. James Kirchick is de auteur van het boek ‘Het einde van Europa. Dictators, demagogen en de komst van duistere tijden’. In alle eerlijkheid, ik moest even bijkomen van deze angstaanjagende titel. Ik ga het niet kopen. Dat doe ik niet omdat de titel mij niet bevalt, maar ik ga het niet kopen omdat ik zijn analyse van Europa heb gehoord. Kirchick is van mening dat het einde van Europa nabij is. We beginnen met dat eerste woord van zijn titel: dictators. Binnen de EU, en zelfs in de meeste landen buiten de Unie zie ik geen dictators. Wellicht doelt hij op de Turkse president Recep Tayyip Erdogan.
Erdogan is geen lid van de EU en hij wordt dat ook niet. Hij is een Aziatische, islamitische dictator met wie de EU een nabuurschapsverdrag heeft. Dat heeft de EU met heel veel landen, zoals Marokko, Egypte en Oekraïne. De bedoeling is om de economische en politieke betrekkingen met deze landen in goede banen te leiden. President Erdogan en zijn Turkije waren juist goede vrienden van de Amerikaanse oud-president Barack Obama. En Obama was de president van Amerika, dus de president van Kirchick, oftewel de lievelingspresident van The Washington Post en andere mainstream media die nu hevig naar hem terugverlangen.
Rusland stelt weinig voor
Misschien bedoelt James Kirchick de Russische president Vladimir Poetin. Ook hij staat buiten Europa. En dat zal ook zo blijven. President Poetin leidt Eurazië. Kirchick denkt dat Rusland de grootste bedreiging is van de EU. Dat is typisch Obama-retoriek. Natuurlijk is Rusland geen vriend van de democratie. Ook is het Kremlin niet de grootste vriend van de mensenrechten. Tevens is hij zeker hier en daar een dreiging voor een aantal Europese landen, die ook NAVO-leden zijn. Het poetinisme is ongetwijfeld een grote uitdaging voor Europa. Maar ik heb geen enkele aanwijzing gezien dat Poetin het einde van Europa kan inluiden: economisch en technologisch stelt de Russische federatie bar weinig voor.
Het meest onthutsende gedeelte van het gesprek bij Buitenhof had betrekking op de immigratie. Volgens Kirchick is Europa niet in staat om met immigranten om te gaan, terwijl Amerika een immigratieland is. Tevens – en hier gaat het mij om – zegt Kirchick dat een Syriër in Amerika eerder een Amerikaan kan worden dan wanneer hij in Nederland Nederlander wil worden. Dit berust zowel economisch als politiek op een Amerikaans, chauvinistisch misverstand.
Laten we met dat laatste beginnen. Politiek gezien integreerden in de afgelopen decennia de moslim-immigranten in Europa intenser en dieper dan in Amerika. De burgemeesters van twee grote steden van Europa zijn moslim: Rotterdam (Ahmed Aboutaleb) en Londen. Dat is tot heden ondenkbaar gebleken in New York, Washington en Los Angeles. Daarnaast zijn volksvertegenwoordigers met een islamitische immigratieachtergrond oververtegenwoordigd in het Nederlandse parlement. De voorzitter van de Tweede Kamer is een Nederlandse van Marokkaanse afkomst. Ook dit lijkt mij in de nabije toekomst niet mogelijk in Amerika.
Letterlijk dood van de honger
In tegenstelling tot Amerika kennen de meeste Europese landen een omvangrijke verzorgingsstaat. Een migrant in Amerika moet keihard werken, anders gaat hij bijna letterlijk dood van de honger. Dat is niet het geval in Europa. Europa is dus niet minder gastvrij of humaan dan Amerika. Maar Europa kent een dure verzorgingsstaat. De Europese verzorgingsstaat trekt veel meer immigranten aan dan Amerika.
Eerder dan meneer Poetin met zijn nucleaire wapens is de ongecontroleerde en massale immigratie een regelrechte bedreiging van de stabiliteit van de EU. Zie de electorale verhoudingen in een aantal Europese landen en de sociale, culturele en economische gevolgen van de massa-immigratie.
De verzorgingsstaat is niet verenigbaar met massa-immigratie. Deze waarheid is ook doorgedrongen tot hogere kringen in de Nederlandse sociaal-democratie. Wie de verzorgingsstaat wil beschermen, moet de immigratie drastisch inperken. Dat is ook de opdracht voor het nieuwe kabinet.