Een fundamentalistische moslim die de wetten van Allah op aarde wil laten heersen, tolereert geen enkele vrijheid voor andersdenkenden. Onderhandelen is zinloos, een islamist is alleen aan Allah trouw verschuldigd.
Imam Amad, de imam is aangekomen! Of in dit geval: teruggekomen. ‘Imam Amad’ was wat de Iraanse kranten 37 jaar geleden kopten. De Iraanse bevolking, althans de luidruchtige meerderheid die achter imam Khomeini stond, was uitzinnig van vreugde. De meeste kinderen, onder wie ikzelf, deden mee aan deze collectieve waanzin.
Het gebeurde allemaal op 12de Bahman (de twaalfde maand van de Iraanse kalender). Bahman betekent ook ‘lawine’. De imam en de revolutie vormden samen een lawine. Toen de revolutie was voltooid, was ik veertien.
De straten werden geveegd. Het land ontplofte van blijdschap. Het was voor de westerse journalisten de eerste keer dat ze een revolutie in het hart van de islamitische wereld meemaakten. De blijdschap van het volk maakte een verpletterende indruk op de westerse journalisten.
Waarnemers
Hetzelfde zag ik toen de revolutie van Egypte in 2011 overwon. Westerse journalisten projecteren hun eigen verlangen naar gerechtigheid en vrijheid op andere volkeren. Deze projectie verblindt. Ze zien de werkelijkheid niet meer.
De waarnemers die opgaan in hetgeen ze zouden moeten waarnemen, zijn geen waarnemers maar deelnemers aan de gebeurtenissen. Dat overkwam niet alleen westerse journalisten, maar ook filosofen.
De Franse filosoof Michel Foucault ging naar Iran om de komst van Khomeini (1902-1989) en de revolutie te verslaan voor Le Monde. Hij noemde de islamitische staat een waarheidsregime. Dat regime correspondeerde perfect met de antiwesterse elementen in het denken van Foucault.
Ook was hij van mening dat het Westen door en door pervers was. Michel Foucault liet zich prostitueren door de islamitische tirannie. Het duurde niet lang of ook Michel Foucault kreeg, zoals vele jonge Iraniërs, spijt van zijn steun aan de imam en van zijn islamitische revolutie. Het was te laat.
Gebalde vuisten
Kort voor zijn vertrek uit Parijs gaf Khomeini het eerste en laatste interview aan een Iraanse journalist. Daarna sprak hij het volk toe. Liever toespraken dan interviews. Geen antwoorden op vragen, maar monologen. Geen kritische blikken, maar gebalde vuisten van aanhangers die de dood aanriepen.
De Iraanse journalist, Nooshabeh Amiri, vroeg de imam of onder zijn bewind vrijheid zou bestaan. De imam antwoordde dat onder een islamitisch regime echte vrijheid bestaat. Liberalen, en zelfs marxisten zullen vrij zijn onder een islamitisch regime, aldus Khomeini. Hij benadrukte dat ook de vrouwen vrij zouden zijn.
De man van Nooshabeh Amiri, Hoshang Asadi, moest later onder het regime van Khomeini acht jaar doorbrengen in de beruchte Ewin-gevangenis. Hij onderging afschuwelijke martelingen.
Andersdenkenden
De zonen van Allah liegen en bedriegen, dat staat vast. Linkse mensen en links-liberalen zijn de nuttige idioten die wegens hun antiwesterse en anti-Israëlische sentimenten te vaak bondgenootschappen sluiten met fundamentalistische moslims.
Ze worden echter – nadat het islamitische ‘waarheidsregime’ is gevestigd – afgemaakt door de zonen van Allah. We moeten begrijpen dat een fundamentalistische moslim die de wetten van Allah op aarde wil laten heersen, geen enkele vrijheid voor andersdenkenden tolereert.
Elke onderhandeling of afspraak met islamisten is waardeloos en onbetrouwbaar. Een islamist is alleen aan Allah trouw verschuldigd.
De massa is manipuleerbaar. Dat leert ook de islamitische revolutie van Iran. Wanneer de autoriteit niet meer geloofwaardig is, wanneer de elite niet meer geloofwaardig is, en wanneer de emotie de plaats van de rede inneemt, breekt het moment aan waarop velen manipuleerbaar zijn.
Wreedheden
Dit geldt niet alleen voor islamitische revoluties. Alexis de Tocqueville (1805-1859) vergeleek de wreedheden van de Franse revolutionairen in zijn boek over de Franse revolutie (L’Ancien Régime et la Révolution 1856) met de wreedheden van de islam en zijn martelaren.
Over Robespierre en zijn kameraden schrijft De Tocqueville: ‘Het is waar dat de revolutie zich tot een soort religie ontwikkelde (…) Niettemin overstroomde deze vreemde religie zoals de islam, de hele wereld met haar apostelen, militanten en martelaren.’
De Tocqueville kende geen andere maatstaf voor het begrijpen van de wreedheden, maakbaarheid en vooral de terreur van de Franse revolutie dan de islam. Islam is eigenlijk een revolutionaire religie. Een religie die de bestaande orde omverwerpt en vernietigt om een nieuwe ordening te vestigen.
Supermachten
Velen dachten ruim drie decennia geleden dat de ayatollahs – achterlijke figuren – niet lang zouden kunnen heersen over een volk dat in potentie niet dom was. Een verkeerde aanname, die te maken had met een gebrek aan inzicht in de politieke en juridische kracht van de islam.
Vergeten werd dat het uiteindelijk de woestijnbewoners uit het schiereiland Arabië (het huidige Saudi-Arabië) lukte om de supermachten van hun tijd, namelijk het Perzische rijk en het Byzantijnse rijk, te vernietigen. Ook slaagden ze erin om deze gebieden gedurende een bepaalde periode te islamiseren en ten slotte een supermacht te vestigen, een kalifaat.
De Perzen hebben de jihadisten tweemaal onderschat: in 641 en in 1979. Vergis je dus niet in de vitaliteit en de kracht van de politieke islam. Imam Amad, de imam is aangekomen, en zijn regime gaat niet zomaar weg. De politieke islam is de eeuwige lawine.
Ingelogde abonnees van EWmagazine kunnen reageren
Bij het plaatsen van een reactie geldt een aantal voorwaarden. Klik hier voor de voorwaarden.
Reacties die anoniem worden geplaatst of met een overduidelijke schuilnaam zullen door de moderator worden verwijderd, evenals reacties die niets met het onderwerp van het artikel te maken hebben. Dit geldt evenzeer voor racistische of antisemitische reacties. De moderator handelt in opdracht van de hoofdredacteur.