Tot nu toe heeft de moderniteit bij Arabieren slechts geleid tot islamitische razernij. Ze leven in de overtuiging dat Israël, het land dat de Arabieren met hun eigen zwaktes confronteert, kapot moet.
Woensdag was het rustig in Jeruzalem, tot het avond werd. Een Palestijn vond het toen nodig zijn mes in het lichaam van een zestigjarige vrouw te steken – daarmee verdedigt hij de Al-Aqsa-moskee tegen de Joden, zo heeft hij zichzelf wijsgemaakt.
Er is bij westerse correspondenten geen aandacht voor de continue anti-Joodse hetze in de Arabische media. Zij zijn bezig de gebeurtenissen in te passen in een schema waarbij zij zich vertrouwd voelen: Israël is een bezettend land en de Palestijnen worden onderdrukt.
In Raanana, een stad in de grote urbane conglomeratie van Tel Aviv, was eergisteren deze steekpartij.
Held
Israël hangt vol met veiligheidscamera’s, en ook dit incident werd vastgelegd. De stekende Palestijn die, zoals we zien, zich gedraagt als een gestoorde man, wordt door zijn omgeving als een held beschouwd.
Het heeft geen zin meer om wat er tussen Joden en Arabieren gebeurt, te bespreken in politieke of geografische termen. Het is alleen nog psychologie die ons enig inzicht kan bieden in de (zelf)moord die Arabieren op hun eigen cultuur plegen.
De messentrekker in Raanana ziet geen mensen die op de bus staan te wachten, maar demonen die hem vernederen. Wat hij en de cultuur die hij vertegenwoordigt haten, is het eigen onvermogen om het leven en zijn samenleving tot bloei te brengen.
Beste jaren
Gaza en de Westelijke Jordaanoever beleefden hun beste jaren toen ze gebieden waren die door Israëlische militaire autoriteiten werden bestuurd.
Het waren de Joden die ervoor zorgden dat er wegen werden aangelegd, riolering, universiteiten. Dit leidde niet tot dankbaarheid; de hulp die Arabieren van Joden kregen, werd ondergaan als een vorm van verschrikkelijke vernedering.
Geholpen worden door Joden? Dat ging in tegen alles wat de islamitische traditie over Joden leerde. Joden zijn minderwaardig, laf, en met hun Torah de vervalsers van Allah’s boodschap.
Explosieve mix
Ja, het gaat om eer en schaamte. En de explosieve mix van deze culturele dualiteit (mede gevoed door religieuze propaganda) leidt, zo lijkt het, tot een collectieve paranoïde psychose.
Dan krijg je de bizarre ontkenningen dat de messentrekkers geen messentrekkers zijn, maar aardige burgers die zomaar op straat door de Israel Defense Force (IDF) werden neergeknald. En de messentrekkers worden in één adem geprezen voor hun martelaarschap omdat ze Joden hebben neergestoken.
Het kan tegelijkertijd, ontkennen en prijzen, wat betekent dat we hier met fenomenen te maken hebben die zich niet afspelen in een rationele wereld maar in een omgeving die zich geen raad weet met de werkelijkheid en zin en onzin, droom en werkelijkheid voortdurend door elkaar haalt.
Topland
De Joden hebben binnen zeventig jaar van hun landje een wetenschappelijk en zakelijk topland gemaakt, zonder bodemschatten. Geen enkel Arabisch land kan daaraan tippen – maar van bewondering is geen sprake.
Het land moet kapot omdat het Arabieren met hun eigen zwaktes confronteert: de zwakte om dat kleine landje met een handvol inwoners te vernietigen, de zwakte om zelf tot zulke hoogten te stijgen.
Dus is het onmogelijk om geïnteresseerd te zijn in de ideeën die de Joden in staat stellen zo ver met hun landje te komen. Arabieren weigeren te leren van Joden – het is een cultureel en religieus taboe.
Mantra
Westerse correspondenten blijven eindeloos en zinloos de mantra herhalen van het gebrek aan kansen voor Palestijnse jongeren. Maar geen enkel land kan een verzesvoudiging van de bevolking binnen zestig jaar overleven, zoals Syrië.
In elk land gaat het fout wanneer er grote groepen jongemannen rondlopen, goed gevoed maar zonder toekomstperspectief, met veel energie en opgefokt door ideologieën die geweld bewieroken. Dit is in de hele islamitische wereld het geval.
Gaza had in 1950 250.000 inwoners en nu bijna 1,9 miljoen. De beschuldiging dat de Joden die arme Gazanen massaal uitroeien en uithongeren – en dus genocide plegen, zoals antizionisten beweren – maakt met het oog op deze getallen van deze genocide de enige genocide in de wereldgeschiedenis die een volk laat verzevenvoudigen in omvang.
Ontberen
Is het de schuld van Israël als de jongeren daar toekomstperspectief ontberen wanneer een vrouw gemiddeld zeven kinderen baart zonder dat de ouders er enige verantwoordelijkheid voor dragen?
Israëlische Arabieren, vooral Israëlisch-Arabische christenen, doen het maatschappelijk beter dan Palestijnen, maar als groep blijven ze achter bij de Joodse bevolking. Door discriminatie? Dat valt niet te ontkennen, ook Joden kunnen zich daarvan niet bevrijden.
Maar de groep Israëlische Arabieren doet het qua opleiding en inkomen beter dan elke andere groep in de hele Arabische wereld, waarbij ik de pseudo-rijkdom van de oliestaten niet meetel.
Technion
Ook bij Israëlische Arabieren zijn de cultuur en de religie verstorende factoren. Je kunt vijf keer in de richting van Mekka bidden, maar daarmee haal je geen doctoraat bij het Technion, de befaamde technische universiteit in Haifa.
Later vandaag spreek ik met een expert over de Israëlisch-Arabische bevolking, en ik kan u daarover morgen berichten. Maar ik denk voortdurend aan mijn dochter, die ik samen met mijn vrouw gisteren naar de ‘dorms‘ van de universiteit van Tel Aviv heb gebracht.
Vannacht heeft ze daar voor het eerst met een roommate geslapen. Ze heeft niet light gereisd. Ik heb me suf gesleept met gigantische koffers want ze wilde zoveel mogelijk van thuis meenemen. Met mijn vrouw heeft ze gisteren alles in kasten en onder het bed weggestopt. Vandaag heeft ze een oriëntatiedag.
Nieuwsgierigheid
Ja, er zijn meisjes met hoofddoeken op de campus. Er zijn jongeren uit India, uit de Verenigde Staten, Frankrijk, uit de hele wereld. De campus is een gebied waarvan je wenst dat die het hele Midden-Oosten beslaat: waar het om gaat, is nieuwsgierigheid, openheid, ratio, wederzijds respect.
Lukt het Arabieren om de moderniteit met zo veel hartstocht te omarmen als de Joden dat hebben gedaan? Tot nu toe niet. Tot nu toe heeft de moderniteit tot islamitische razernij geleid, tot het onverdraaglijke besef dat de overlevingsstrategieën die in de islam zijn vervat, geen betekenis hebben in een gemondialiseerde wereld.
En dus wordt die moderne wereld gedemoniseerd, met voorop de Joden, die aan het begin van de twintigste eeuw in de duinen en moerassen ten noorden van Jaffa een schitterende stad hebben gebouwd.
Rennen
In die stad schrijf ik dit nu. Mijn vrouw is aan het rennen over de boulevard, en ik zit aan tafel te schrijven nadat ik koffie heb gezet.
Ik overweeg om straks toch nog even – kort, hoor! – naar mijn dochter te gaan. Als het goed is, zegt ze tegen me: pap, nu is het genoeg, ga naar huis, laat me met rust.
Toch blijf ik nog even. Om u over de komende dagen in te lichten. En om eraan te wennen dat ik haar niet meer elke ochtend hoor, haar niet meer elke dag op haar hoofd kan kussen, haar hand kan vasthouden.