Het waren vreemde dagen na de aanslag op Charlie Hebdo. Onafgebroken kwamen vrome, minder vrome, boze en niet boze moslims aan het woord. Alsof de moslims slachtoffers waren van een terreurdaad.
De aanslag op Charlie Hebdo bracht miljoenen Europeanen in beweging. Overal werd geprotesteerd tegen de radiale islam. Op een waardige manier lieten de Europeanen weten dat ze het geweld van het islamisme onaanvaardbaar vinden.
De indrukwekkende betogingen waren ook bedoeld om het beginsel van vrijheid te herbevestigen. Daarmee wilden de burgers politici duidelijk maken dat de vrijheid een niet onderhandelbaar principe is. ‘Wij zullen niet capituleren,’ was de boodschap.
Islamkritiek
Het waren gedenkwaardige dagen. De demonstranten maakten een einde aan onzinnige discussies over vrijheid van meningsuiting in relatie tot de islamkritiek. Waar de Koran wordt verspreid, mag en zal er ook islamkritiek zijn.
De vrijheid is een wederkerig principe. Wie het beginsel van wederkerigheid niet kan of niet wil erkennen, is niet geschikt om in vrijheid te leven.
[In de nieuwste Elsevier Juist vindt u een prikkelend essay van Afshin Ellian, dat de vraag probeert te beantwoorden of een rationele islam mogelijk is]
Vreemde dagen
Het waren ook vreemde dagen. Bij de Publieke Omroep kwamen onafgebroken vrome, minder vrome, boze en niet boze moslims langs. Alsof de moslims slachtoffers waren van een terreurdaad.
De dames en heren van de staatsmedia vergaten dat de islamcritici werden afgeslacht door islamitische terroristen. De politiek-correcte kranten, redacties en columnisten werden en worden niet bedreigd door de jihadisten.
Toch waren vooral de vrome moslims en de vrome columnisten en journalisten aan het woord. Op de jihadisten na, zijn dit de geduchtste tegenstanders van de islamcritici.
Het was een natuurlijke reflex van journalisten die zich verantwoordelijk achten voor het geestelijk welzijn van het volk. Niet de bedreigde, maar de andere kant van het spectrum moest als kwetsbaar fenomeen worden neergezet. Dat heet de omgekeerde wereld. Dat krijg je wanneer met te veel subsidies wordt gewerkt.
Saamhorigheid
Het duurde niet lang totdat er een einde kwam aan de manifestatie van saamhorigheid. In verschillende islamitische landen gingen de demonstranten de straat op om hun woede te uiten.
Een week na de aanslag op Charlie Hebdo verscheen het historische nummer van het blad. Met een veelzeggende voorpagina: ‘Tout est pardonné’ – het betekent zowel ‘alles is vergeven’ als ‘alles is toegestaan’.
Eronder stond een heel normale en mooie tekening van de profeet Mohammed. Nu weten we echt niet hoe de profeet Mohammed eruitzag. En als je niet weet hoe hij eruitzag, kun je ook niet door een tekening worden beledigd. Laten we het gezond verstand niet uit het oog verliezen: dezelfde logica geldt ten aanzien van het Opperwezen.
Diep beledigd
Het nieuwe nummer van Charlie Hebdo werd woedend ontvangen in een aantal islamitische landen. Het was volgens vriend en vijand niet beledigend en niet kwetsend. Maar in de islamitische landen waren ze diep beledigd en erg boos.
In Teheran ging het gepeupel de straat op. Ayatollahs beconcurreerden elkaar in het veroordelen van Charlie Hebdo en de vrijheid van meningsuiting in Europa. In Pakistan schoot iemand uit de demonstranten op journalisten, waardoor een fotograaf ernstig gewoond raakte. In Uruzgan gingen Taliban-aanhangers protesteren.
Het is zo langzamerhand een grappig tafereel aan het worden: ik wed met u dat ze het laatste nummer van Charlie Hebdo niet hebben gezien. Maar ze hoorden van betrouwbare bronnen – en dat zijn de imams – dat de tekening niet deugt.
Poetin
De grootste demonstratie was in Tsjetsjenië. Met toestemming van president Vladimir Poetin mochten ook de Tsjetsjenen de straat opgaan om hun liefde voor Mohammed uit te schreeuwen.
Eindelijk werden Poetin en de Tsjetsjenen elkaars vriend. De vijand verenigde ze. Wie was de vijand? De vrijheid van meningsuiting is de gemeenschappelijke vijand van radicale moslims en het Kremlin.
Poetin moet wel uitkijken: voordat je het weet, verklaren ze hem tot imam. Ook die mag dan niet meer worden gekritiseerd of beledigd.
Sympathie
Wat we hebben gemist, is een massale demonstratie in een islamitisch land tegen de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Ook hoorde ik nergens in de islamitische wereld enige vorm van sympathie met de slachtoffers van de Joodse supermarkt.
Ze mogen en willen wel de straat opgaan tegen de persvrijheid, maar niet tegen het terrorisme. Voor dit dilemma hebben zelf de priesters van de politiek correcte kerk geen antwoord. Dat vinden ze raadselachtig, maar ik niet.
Het is helemaal geen raadsel. Er zijn genoeg moslims die tegen het terrorisme zijn. Maar ze zijn tegelijkertijd tegen het kritiseren van islam en zijn symbolen. Daarom veroordelen ze ook Charlie Hebdo.
Beschaving
De botsing der waarden. Daar gaat het om. Het woord ‘beschaving’ gebruik ik hier niet omdat ik de demonstrerende Tsjetsjenen, Pakistani’s of mensen uit Uruzgan niet als een beschaving kan aanduiden.
Het zijn de waarden die botsen met elkaar. Dat is het probleem waaraan de Publieke Omroep en andere media niet of nauwelijks aandacht hebben besteed.
De botsing der waarden is de oorzaak van het wereldwijde islamitische geweld.