De Israëlische premier Benjamin Netanyahu waarschuwde direct na de ‘Arabische Lente’ dat deze niet zou zorgen voor vooruitgang, maar voor chaos. Hij werd weggehoond door tal van linkse politici in Europa en door de Amerikaanse president Barack Obama.
De relatie tussen de Amerikaanse president Barack Obama en de Israëlische premier Benyamin Netanyahu is op dit moment behoorlijk bekoeld.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat enige weken terug een lid van de regering Obama Likud-leider Netanyahu uitmaakte voor ‘chickenshit‘.
Excuses
Deze ‘chickenshit-affaire’ liep op een gegeven moment zo hoog op dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry zich genoodzaakt zag om telefonisch zijn excuses aan Netanyahu aan te bieden.
Dat de huidige Amerikaanse president en de Israëlische premier het thans minder goed kunnen vinden komt door een volledig verschillende kijk op de huidige problemen in het Midden-Oosten in het algemeen, en het Israëlisch-Palestijnse conflict in het bijzonder. Obama en Netanyahu zien beide problemen en de oplossingsrichtingen die hierbij horen allesbehalve hetzelfde. Wie heeft er nu gelijk?
Chaos
Eind 2010 begon de instabiliteit en desintegratie van het Midden-Oosten. Dat jaar begon in Tunesië een opstand tegen dictator Abidine Ben-Ali. Linkse politici in het westen begonnen samen met de Amerikaanse president Barack Obama direct te spreken over de ‘Arabische Lente’. De hele Arabische wereld zou volgens hen in no time veranderen in een democratisch paradijs.
Maar Netanyahu waarschuwde direct dat deze ‘Lente’ niet zou zorgen voor vooruitgang in het Midden-Oosten, maar voor chaos. Begin 2011 stelde hij al dat Europa en Amerika niet naïef moesten zijn, en dat deze ‘Lente’ zou resulteren in een anti-Westerse en anti-Israëlische vloedgolf.
Socialisten
De premier werd weggehoond door tal van linkse Europese politici en de Amerikaanse president Barack Obama. Die laatste liet vervolgens prompt de Egyptische president Hosni Mubarak vallen. Mohamed Morsi en de Moslimbroederschap kwamen vervolgens in Egypte aan de macht.
De linkse EU-buitenlandvertegenwoordiger Catherine Ashton maakte onmiddellijk 5 miljard euro over naar de nieuwe islamitische regering van Morsi. Waarvan volgens de Europese rekenkamer direct 1 miljard verdween.
Grote bezwaren
Ondanks al dit geld begon Egypte meteen vergaand te destabiliseren. De Sinai-woestijn werd een vrijplaats voor aan Al-Qaida gelieerde terroristen, het Egyptische volk kwam massaal tegen Morsi in opstand, en het vredesverdrag tussen Egypte en Israël begon te wankelen.
Los van elke realiteitszin en ondanks grote bezwaren van het Amerikaanse Congres leverde Obama desondanks voor 1 miljard euro aan wapens aan de regering Morsi. Zeer tegen de zin van de rechtse regering Netanyahu.
Om zijn land voor een burgeroorlog te behoeden zette de Egyptische generaal Abdul Fattah al-Sisi Morsi in 2013 af. En werd daarna via verkiezingen tot president verkozen.
De realistische Israëlische premier Netanyahu feliciteerde Al-Sisi direct, wetende dat hij Egypte weer veilig en rustig kon maken. Iets wat ook voor Amerika en Europa van groot belang is omdat het strategische Suezkanaal in Egypte ligt. Obama gaf Al-Sisi echter de wind van voren, en weigerde hem anders dan de regering Morsi wapens te leveren. Wapens die het Egyptische leger broodnodig had en heeft om islamitische terroristen in de Sinai te verslaan.
Oplossing
De gebeurtenissen rondom de ‘Arabische Lente’ in Egypte en elders in het Midden-Oosten laten zien hoe onrealistisch en soms volslagen naïef de huidige Amerikaanse regering en linkse Europese politici over deze regio zijn gaan denken.
Nog naïever van deze linkse Europese politici en Barack Obama is de gedachte dat veel, zo niet alle problemen, in het Midden-Oosten worden veroorzaakt door het Israëlisch-Palestijnse conflict. En dat de oplossing van bijna al die problemen de creatie van een onafhankelijke Palestijnse Staat is.
Gotspe
Het is echter een gotspe om te denken dat Islamitische Staat (IS) stopt met het vermoorden en verkrachten van Jezidi’s en christenen als er een onafhankelijke Palestijnse staat komt. Sterker nog, het onthouden van steun aan de Israëlische strijd tegen moslimfundamentalisten als Hamas, moedigt die Jihad-strijders juist aan.
Het is ook een gotspe te beweren dat Israël al decennia een Palestijnse staat tegenhoudt. Netanyahu, niet bepaalt een ‘duif’, kwam in 2009 met een vredesplan om tot een gedemilitariseerde onafhankelijke Palestijnse Staat te komen.
Het zoveelste Israëlische vredesvoorstel op rij. Los van wat een ieder van deze voorstellen vindt, er is nog nooit een Palestijnse leider geweest, of dit nu Yasser Arafat, Mahmoud Abbas of Hamas-leider Khaled Mashal is, die überhaupt met een realistisch vredesvoorstel is gekomen. Integendeel, zij bleven en blijven de Arabische bevolking oproepen tot haat, strijd en geweld. Het is dan nu ook tijd dat de Palestijnse leiders met een constructief en reëel vredesvoorstel komen.
Realisme
Om de vrede en stabiliteit in Israël, Europa en Amerika te waarborgen, wordt het tijd dat Obama en linkse politici een realistische kijk ontwikkelen op het Midden-Oosten en het Israëlisch-Palestijnse conflict.
Wat betekent dat ze net als Netanyahu bondgenoten zoals Al-Sisi voluit moeten gaan steunen. En het Israëlisch-Palestijnse conflict maar even moeten laten rusten, totdat Abbas en Hamas eindelijk de stap maken om voor eens en altijd alle terreur af te zweren, en Israël als Joods democratisch thuisland te erkennen.
Voordat dat gebeurt, zal er echter nog wel heel wat ‘chickenshit’ uit opgeruimd moeten worden.