Op Stille Zaterdag dacht ik aan het verdriet van Syrië. Als het zo doorgaat, zal Syrië door apocalyptisch geweld worden getroffen. Kan het nog erger? Ja, dit is pas het begin.
In Syrië zijn al zeventigduizend doden gevallen en ruim honderdduizend gewonden. Historische steden en wijken worden door verwoestende blinde krachten vernietigd. Ooit stuurde Syrië troepen naar Libanon om in het verwoeste Libanon vrede te handhaven. Nu is Syrië zelf een Libanon geworden.
Het verdriet van Syrië moet voor de Syriërs, die nog niet in de greep zijn van het blinde geweld, onverdraaglijk zijn. Dit moeten we nooit, ondanks alle realistische analyses, uit het oog verliezen.
Geen wapens voor de strijdende partijen, maar hulp aan vluchtelingen en gewonden is de enige nobele daad die ik me nu voor Syriërs kan voorstellen.
In brand
Een religieuze burgeroorlog is het ergste wat een volk kan overkomen. Ook Europa heeft dit meegemaakt. Alles stond toen in brand. Een gewone burgeroorlog met een duidelijk politiek doel kan nog iets goeds teweegbrengen. Maar een religieuze burgeroorlog brengt nooit iets positiefs teweeg.
We moeten ons niet voor de gek laten houden, we moeten de waarheid onder ogen zien: de Syrische burgeroorlog heeft niets te maken met de vrijheidsstrijd of de strijd tegen de tirannie.
Ook de tegenstanders verlangen naar tirannie – hun eigen tirannie.
Fouten
Heeft het Westen fouten gemaakt in Syrië? Het Westen heeft een verkeerde analyse gemaakt van de toestand en de toekomst van Syrië. Ik heb hier ooit geschreven dat het Westen met het Kremlin moet praten en moet luisteren naar de Russische regering. De Russen hadden ooit invloed in Syrië.
In de onderhandelingen met Rusland moest worden geprobeerd om – desnoods via economische voordelen ten bate van alle Syrische groepen – het geweld in te dammen.
Maar het Westen luisterde naar een Arabische idioot, een sjeik met veel geld en talloze agenda’s. Hij is een ware idioot, een playboy met onvoorstelbaar veel geld! Wie is deze man? Het is de emir van Qatar. Naar hem werd geluisterd in het Westen.
De emir van Qatar heeft alles, behalve een land met een eigen volk. Het minilandje Qatar is te klein voor de grote ambities van de emir. En het volk? Met een paar duizend zielen kun je moeilijk spreken van een volk.
De meeste inwoners van Qatar zijn gastarbeiders, moderne slaven die faraonische gebouwen moeten bouwen voor de miljardairs.
Reportage
Wat doet de emir? Hij is bevriend met Hamas, de Taliban en alle andere moslimbroeders. Ook is hij bevriend met Israël, Amerika en Frankrijk. Kun je tegelijkertijd bevriend zijn met terroristen en hun slachtoffers? Elsevier wijdde in het paasnummer een buitengewoon scherpe en feitelijke reportage aan Qatar.
De emir van Qatar leeft in een perverse fictie waarin de anderen geweld moeten gebruiken en elkaar moeten doden. Wat een sadistische wereld. Qatar is het brein, de bank en de wapenleverancier van de opstandelingen (moslimbroeders) in Syrië.
Vrede
Waarom stelt de emir niet een paar miljard dollar beschikbaar voor humanitaire hulp aan Syrië? Niet vrede, maar oorlog is de droom van deze grote koning-veroveraar. Nu heeft de emir geen eigen land of volk om daarmee oorlog te voeren.
Maar er zijn helaas genoeg gekken in het Midden-Oosten die oorlogen constitueren voor een koning zonder leger en zonder volk.
De emir is de westerse bondgenoot, zelfs bijna de westerse gids in het Midden-Oosten geworden. Uit deze vriendschap kan alleen maar dood, verderf en narigheid ontstaan. Ook het Westen zal uiteindelijk worden getroffen door de avonturen van de emir van Qatar.
Nachtmerrie
We zijn de geschiedenis vergeten: het waren de golfstaten onder leiding van Saudi-Arabië die het Westen hebben aangemoedigd om de Afghaanse mudjahedien te bewapenen. Uit dit zogenaamde verzet werden Al-Qa’ida en de Taliban geboren.
Ook zij, de Afghaanse mudjahedien, werden in het Westen als vrijheidsstrijders gezien. Niet alleen voor de Afghanen maar ook in het Westen veroorzaakten deze ‘vrijheidsstrijders’ een ware nachtmerrie. En de emir? Hij geniet van zijn veroveringen!
Stille Zaterdag
Op Stille Zaterdag dacht ik aan het verdriet van Syrië. Als het zo doorgaat, zal Syrië door apocalyptisch geweld worden getroffen. Kan het nog erger? Ja, dit is pas het begin. Als Bashar al-Assad weg is, zal de tweede burgeroorlog beginnen, die wellicht de herinneringen aan de Iraakse burgeroorlog vervaagt. Er kan zelfs genocide worden gepleegd op christenen en alevieten.
Op Stille Zaterdag dacht ik niet meer aan politieke analyses over Syrië. Ik dacht alleen aan de ramp, de onwaarschijnlijk grote ramp die zich meester heeft gemaakt van Syrië. Het was een zaterdag voorbij alle stilte.
Voor Aleppo
Ooit was het een tranendal,
Maar
in Aleppo, in Homs en in Damascus
geen tranen, geen gekrijs, geen rouw.
Alles is omgeploegd,
de ogen zijn opgedroogd,
o wee,
drie keer ontkenning:
geen tranen, geen gekrijs, geen rouw.
In Aleppo ligt een kind
hij nagelt aan een graf,
de dood is de koning.
In Aleppo luiden de zwijgende klokken:
de waarheid is niet meer
het kind is niet meer
de dood is niet meer.
Aleppo bekent
drie keer
het niets is de koning.
In Aleppo,
laat
niemand
de dood,
in de steek.
Ingelogde abonnees van EWmagazine kunnen reageren
Bij het plaatsen van een reactie geldt een aantal voorwaarden. Klik hier voor de voorwaarden.
Reacties die anoniem worden geplaatst of met een overduidelijke schuilnaam zullen door de moderator worden verwijderd, evenals reacties die niets met het onderwerp van het artikel te maken hebben. Dit geldt evenzeer voor racistische of antisemitische reacties. De moderator handelt in opdracht van de hoofdredacteur.