President José Eduardo dos Santos van Angola reageert met grof geweld op een ludiek verzoeningsgebaar.
Als dictator moet je constant op je hoede zijn. Het is dus niet verwonderlijk dat het regime van de al 36 jaar regerende Angolese president José Eduardo dos Santos ook beducht is voor het geschreven woord.
In juni dit jaar arresteerde de politie vijftien jonge Angolezen die tot een politieke leesclub behoorden. Dertien van de vijftien werden op heterdaad betrapt bij het bediscussiëren van From Dictatorship to Democracy: A Conceptual Framework for Liberation van de Amerikaanse politicoloog Gene Sharp, een voorvechter van geweldloos verzet. De jongeren worden beschuldigd van een poging tot staatsgreep.
Dictator
Een maand later baarde het geschreven woord wederom opzien. Naar aanleiding van de arrestaties schreef journalist Rafael Marques de Morais – in 1999 gearresteerd omdat hij Dos Santos een corrupte dictator had genoemd – een open brief aan de president, die onder meer werd afgedrukt in het Britse dagblad The Guardian.
In poëtische bewoordingen verzocht Marques om vrijlating van de arrestanten. ‘Verras de natie, verras ons in positieve zin.’ In ruil daarvoor, vervolgde hij op lichte toon, zou hij een vegetarische presidentiële lunch verzorgen.
Oproerpolitie
De reactie kwam toen een groepje demonstranten deze maand in de hoofdstad Luanda de vrijlating van de leesclubjongeren eiste. Onder hen ook moeders van arrestanten, met ernstige gezichten. Ze droegen stukken karton met daarop de woorden ‘Liberdade agora!’ – ‘Vrijheid nu!’.
Dit was het moment waarop de president kon verrassen. Dat deed hij, maar niet in positieve zin. De oproerpolitie ging de demonstranten met honden en wapenstokken te lijf. De president wilde geen linzen en noten, hij wilde bloed.
Elsevier nummer 36, 5 september 2015