Wél museum over slavernij, maar niet slavenvrij

Het moet rond 1910 zijn geweest. In Qatar was de parelindustrie op haar hoogtepunt. Het was de belangrijkste bron van inkomsten voor het toen nog straatarme land. Veel parelduikers waren slaven, maar slaven werkten ook in het huishouden en op het land. Elk gezin had er wel één of twee. Van de 27.000 inwoners waren er indertijd 4.500 slaaf.

‘Er was een man die wist hoe je zulke gevallen moest aanpakken,’ vervolgt Fatima. Hij gaf zijn slaven opdracht oma vast te binden en haar te geselen met ruwe palmtaknerven. Toen ze hevig bloedend op de grond lag, vroeg hij of ze nu wel toegaf. ‘Nooit!’ riep ze. Toen goten ze het dampende kookwater van de rijst in haar wonden. De vrouw stierf ter plekke, voor de ogen van haar kinderen. Kort daarop bezweek ook de jongste, een zuigeling. Nu zijn moeder dood was, kon niemand hem borstvoeding geven.

Zo bleven alleen Fatima’s vader en haar tante over. Kleine kinderen nog, met nauwelijks marktwaarde. Hun redding kwam in de gedaante van een barmhartige Qatarees. ‘Nu hun moeder dood is, koopt niemand die kinderen nog van je,’ zei hij tegen de handelaren. ‘Geef ze aan mij, want je hebt toch niets aan ze. Ik zie het als een goede daad voor God.’ Hij liet de kinderen opgroeien in zijn gezin. Fatima Shaddad, een bekende Qatarese folkzangeres, is de dochter van een van hen.