EU: lidstaten die migranten weigeren in verdomhoekje

14 juli 2016Leestijd: 2 minuten
Foto: ANP

Lidstaten van de Europese Unie moeten vanaf heden elk jaar aan Brussel melden hoeveel migranten ze willen opnemen. Door deze groepsdruk moet het herverdelen van asielzoekers over de EU worden versneld.

‘We zijn er niet om landen te straffen, maar om ze overtuigen,’ benadrukte eurocommissaris Dimitris Avramopoulos woensdag bij de presentatie van nieuwe EU-plannen omtrent asiel. Om herverdeling te stimuleren, zullen EU-lidstaten per opgenomen migrant 10.000 euro uit het EU-budget krijgen.

Herverdelingsplan opnieuw opstarten
Maar, zo waarschuwt Avramopoulos, als de EU-landen weigeren mee te werken worden vervolgstappen niet uitgesloten. Een van de maatregelen die de Europese Commissie voorstelt is om elk land te verplichten op te geven hoeveel asielzoekers het per jaar wil opnemen. Elke keer ‘nul’ zeggen zal moeilijk worden, zo is de gedachte, want dat leidt tot kritiek van andere lidstaten.

Landen als Tsjechië, Polen en Hongarije stellen zich zeer kritisch op jegens het eerder afgesproken herverdelingsplan. De verplichte verspreiding van 160.000 migranten die in Italië en Griekenland zitten, is amper van de grond gekomen. Iets meer dan 3.000 asielzoekers zijn daadwerkelijk overgeplaatst.

Voor eenduidig EU-asielbeleid is geen steun
Een van de andere voorgestelde maatregelen is het gelijktrekken van asielprocedures binnen de EU. Zo zouden asielzoekers overal dezelfde rechten moeten krijgen, zouden de asielaanvragen hetzelfde moeten verlopen, etc. De Commissie hoopt op die manier ‘asielshoppen’, migranten die na toegang tot een EU-lidstaat doorreizen naar een aantrekkelijker Europees land, te kunnen stoppen.

Voor een asielbeleid geregeld op Europees niveau lijkt weinig steun. Het hoofd van de Slowaakse migratiedienst, het land dat momenteel voorzitter is van de EU, zegt dat ‘de kwaliteit van leven eerst overal in Europa hetzelfde moet zijn.’ ‘Anders zullen er altijd mensen zijn die door willen reizen. Die kun je toch niet dwingen te blijven?’