Waarom Amerikaanse gevangenissen zo vol zijn

02 februari 2018Leestijd: 2 minuten
Zijn gestapelde straffen wel zo'n goed idee? - foto: Robert Hickerson

Tegen het eind van de vorige eeuw dronk ik op een goede morgen een kop slappe koffie in een diner  te Tulsa, Oklahoma. Naast me zat een man van middelbare leeftijd in zo’n geruit houthakkershemd de Kansas Morning Post te lezen, met op de voorpagina zes fotootjes van mannen, allen zwart, die de vorige dag in Huntsville, Texas ter dood waren gebracht.

Mijn buurman wendde zich tot mij , wees op zijn krant en zei: ‘Voor dat tuig is de doodstraf eigenlijk niet genoeg.’ Verbouwereerd vroeg ik welke straf hij een terdoodveroordeelde dan nog meer zou willen toemeten. ‘Wassen met watergolven en martelen met een uitgebreide sessie waterboarding soms?’ suggereerde ik. Met een grommend geluid wendde de man zich van mij af en verdiepte zich weer in zijn krant.

Ik moest aan dit voorval denken toen ik las over het monsterproces in Lansing, Michigan waar Larry Nassar (54), de vroegere arts van het Amerikaanse olympische turnteam, veroordeeld werd tot een gevangenisstraf variërend van 40 tot 175 jaar. Dit alles wegens bijzonder ongewenst gedrag tegenover turnsters, van wie er 150 tegen hem kwamen getuigen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Opzienbarend in dit proces was de rol die rechter Rosemarie Alquilina zichzelf toemat. Getuige uitlatingen zoals: ik betreur het dat de grondwet geen wrede en ongebruikelijke straffen toestaat Was dat wel het geval zou ik graag de klagende partijen de ruimte bieden om dokter Nassar aan te doen wat hij hen heeft aangedaan. Oog om oog tand om tand dus. De reactie van de pers op dit bedenkelijke novum was zeer gemengd.  The New York Times vond het prachtig.

Anders dan die man in Tulsa heb ik het uitspreken van een straf die redelijkerwijze langer duurt dan de veroordeelde te leven heeft, altijd een kwestie van slechte smaak gevonden. Ja, zelfs wreed en middeleeuws.

Gestapelde straffen

Voorbeelden van deze praktijk van stacking (het stapelen van straffen) zijn er te over. Zo werd in 1994 in Oklahoma de kinderverkrachter Charles Scott Robinson veroordeeld tot dertigduizendjaar celstraf; per aanklacht vijfduizend jaar. De rechter en de jury kwamen tot dit oordeel omdat levenslang niet mogelijk was en zij wel wilden dat hij levenslang kwam vast te zitten. Pas op 108-jarige leeftijd zou Robinson in aanmerking kunnen komen voor vervroegde vrijlating.

In 2015 werd James Holmes voor een lugubere schietpartij in een bioscoop in Aurora, Colorado veroordeeld tot twaalf keer levenslang. Bovendien kreeg hij 3.318 jaar voor poging tot moord op andere bioscoopbezoekers, voor openlijk geweld en voor het bezit van een explosief.

Geen wonder dat de Amerikaanse gevangenissen uitpuilen.

Wilt u wekelijks het laatste nieuws over Amerika ontvangen? Meld u dan aan voor onze nieuwsbrief van American Dreamers!