Sommigen vinden het misschien prettig, de manier waarop NRC Handelsblad journalistiek bedrijft. Maar welbeschouwd is het een vorm van chantage waaraan de krant met de slechtste stukjesschrijvers van Nederland zich schuldig maakt.
Er zijn helaas geen zekerheden in het leven, zelfs niet over het bestaan van het Opperwezen: sommigen hebben God al doodverklaard of vinden zelfs wetenschappelijke redenen om Zijn existentie te ontkennen.
Ook over liefde bestaat geen zekerheid meer – in de grond is dat immers een willekeurige aangelegenheid. Toch staat er in de lage landen één ding vast: tot het einde der tijden zal NRC Handelsblad zich met alle macht verzetten tegen andersdenkenden.
Vrienden van Ayaan
U zult in de NRC ook de komende jaren pamfletten en andere producties aantreffen die op ‘objectief journalistieke’ wijze zullen bewijzen dat de producties en gedachten van Leon de Winter, Jessica Durlacher, Paul Cliteur, Afshin Ellian, Hans Jansen en Ayaan Hirsi Ali niet deugen.
Vroeger heette dit foute gezelschap de Vrienden van Ayaan. En o ja: Geert Wilders moet strafrechtelijk worden vervolgd in deze en in de komende wereld.
De NRC-vorm van opiniërende journalistiek is voor sommigen een baken van licht in tijden van onzekerheid, aangezien de komedie van absolute NRC-zekerheid alle twijfel overstijgt.
Jaloers
Deze zekerheid bracht de hoofdredactie ertoe om op vrijdag 9 mei de volledige voorpagina van de krant te wijden aan een matige recensie van het toneelstuk Anne. Zeg dus nooit meer dat de Vrienden van Ayaan geen invloed hebben in deze wereld, want welk theaterstuk heeft ooit de volledige voorpagina van die krant beheerst? Wijlen Sophocles zou jaloers zijn op de scriptschrijvers De Winter en Durlacher.
Terwijl de Russische president Vladimir Poetin zijn nieuwe land de Krim bezocht, prijkten twee leden van de inmiddels opgeheven groep Vrienden van Ayaan op de voorpagina van het NRC Handelsblad. Indrukwekkend.
Zelfs de broeders van Boko Haram weten dat een opiniestuk over de volle voorpagina een dringend advies is aan de lezers. Het is zoiets als: niet doen, het is slecht voor de geestelijke gezondheid.
Als dit geen negatief reisadvies was voor Theater Amsterdam, dan weet ik het niet meer.
Duur
De Belgische hoofdredacteur Peter Vandermeersch plaatste met volledige NRC-zekerheid een onnodig en onzinnig opiniestuk op de voorpagina, om de schrijvers, acteurs en producenten te beschadigen.
Het is een vorm van journalistiek vandalisme die ik niet eerder ben tegengekomen. De makers van het theaterstuk werden gedwongen om op maandag 12 mei een dure advertentie te plaatsen om de broodnodige twijfel te zaaien over die NRC-zekerheid.
De hoofdredacteur verstuurde maandag een tweet met de boodschap dat de makers een mooie reactie hadden gegeven op de kritische recensie over Anne. Inderdaad: een mooie, maar dure reactie: er moest een pagina worden gekocht om de lezers te laten zien dat de kwaliteitskrant Frankfurter Allgemeine Zeitung, het toneelstuk de hemel in schreef.
Opvallend
Peter Vandermeersch is de Belg van het Jaar en heeft de Hollandse koopman verslagen. Hij rijdt met volle snelheid een theaterzaal binnen, brengt daar schade toe en krijgt daarna geld om de zaal weer te verlaten. Ooit heette zoiets chantage. Zo kruipt de NRC uit de rode cijfers.
De vraag blijft: waarom werd een boze recensie op de voorpagina geplaatst? De actie is zo opvallend dat je er meer over wilt weten. Is er inmiddels intern over vergaderd? Ik heb het stuk gezien, maar de recensie beschrijft niet het toneelstuk dat ik heb gezien.
De recensent stelde zich niet open voor het stuk – met zo’n weigerachtige houding kun je alles kapot kijken. Had de recensent die opdracht of was het zelfcensuur, aangezien een stuk van de hand van De Winter niet kan worden geprezen in NRC-kringen? Waarom moest Anne worden aangepakt?
Onbetrouwbaar
Afgelopen vrijdag in De Wereld Draait Door zat Vandermeersch te draaien en te zweten toen hij door een opvallend geïrriteerde Matthijs van Nieuwkerk aan de tand werd gevoeld. Vandermeersch had niet echt een argument.
De waarheid was: we willen dat stuk kapotmaken, maar dat kon hij niet zeggen. Een hoofdredacteur die zoiets doet, toont zich volstrekt onbetrouwbaar.
De ideologische kerngroep van de NRC gebruikt de hoofdredacteur, een manager, ervoor om een krant met kwaliteitsambitie om te vormen tot een relkrant, een rancuneus orgaan van de minst getalenteerde stukjesschrijvers van Nederland.
Er zijn geen zekerheden in deze wereld, behalve de NRC-methode.