Een dag na de Britse verkiezingen bleek dat maar één politicus zich staande had weten te houden: David Cameron. Al die journalisten, al die opiniepeilers, die bijna vergenoegd zijn ondergang hadden voorspeld – hij had ze voor schut gezet.
Een wankele minderheidsregering, dat was aan de vooravond van de parlementsverkiezingen volgens veel Britse en zo’n beetje alle Nederlandse ‘kwaliteitsmedia’ toch wel het beste waarop premier David Cameron mocht hopen. Maar hij kon volgens de voorbeschouwingen ook nog gewoon verliezen van Labourleider Ed Miliband, die het zo goed deed de laatste tijd.
De leider van de Britse Conservatieven kon in spotprenten zijn neus amper boven water houden. ‘Politieke chaos’ dreigde in het Verenigd Koninkrijk.
Jubelzang
Een dag na de verkiezingen bleek dat maar één politicus zich staande had weten te houden. ‘Red’ Ed Miliband, LibDems Nick Clegg en zelfs het boegbeeld van UKIP, Nigel Farage, zij waren alle drie kopje onder gegaan en hadden hun vertrek aangekondigd.
Terwijl de verliezers zich afvroegen wat er was misgegaan, hield voor ambtswoning Downing Street 10 de herkozen premier, die met 331 zetels de absolute meerderheid had gehaald, zijn overwinningsspeech. Uitgebalanceerd, rustig en beleefd. Op en top Britse beschaving. Maar in hem moet het één grote jubelzang zijn geweest. Honderd zetels meer dan de socialisten!
Al die journalisten, al die opiniepeilers, die bijna vergenoegd zijn ondergang hadden voorspeld – hij had ze voor schut gezet.
Ja, en wat moet de pers dan als die er zo naast heeft gezeten? Die ging koppen maken als ‘Cameron wint door saai te zijn’. Diens winst was ‘verrassend’. En eigenlijk deugt het districtenstelsel van de Britten helemaal niet: het is toch belachelijk dat je met 37 procent de meerderheid kunt halen?
Economie
Vrijwel geen medium of opiniepeiler durfde toe te geven dat de overwinning van Camerons Conservatieven gewoon glorieus was en helemaal niet zo verrassend. Terwijl het Europese vasteland nog altijd zucht onder naweeën van de crisis, draait de Britse economie alweer een paar jaar als een tierelier.
Met zijn belofte van een referendum over Europa in 2017 wist hij vakkundig de dreiging van de anti-Europese UKIP uit te schakelen. Farage verloor in zijn eigen district.
Ook waren de Conservatieven zo slim om daar campagne te voeren waar winst was te behalen. Niet in Schotland dus, waar ze toch overwegend nationalistisch of socialistisch stemmen – dit keer vooral nationalistisch. Ze verspilden evenmin energie aan districten waar Labour almachtig is.
En ook niet aan de welvarende gebieden, waar de conservatieve stem altijd al de doorslag gaf. Juist waar het kielekiele was, gingen ze ervoor. Dé tactiek in een districtenstelsel.
Hervormingen
Voor Nederland en premier Mark Rutte (VVD) is de overwinning van de Conservatieven goed nieuws. De komende tijd zal Cameron hervormingen in Brussel willen afdwingen om zo de kans op een ‘ja’ tegen Europa in 2017 te vergroten. Ook zal hij bevoegdheden willen terughalen. Misschien legt hij de kiezer zelfs de vraag voor of hij een verdragswijziging wil.
Rutte heeft een prima band met de Britse premier, een leeftijdgenoot en net als hij een vrijemarktpragmaticus. Omdat de Britse en de Nederlandse belangen in Europa vaak parallel lopen, is het belangrijk dat Rutte zijn band met Cameron verstevigt.
Want al voorspellen peilers en pers de komende jaren gretig een ‘Brexit’, het is niet ondenkbaar dat de slimme politicus Cameron zijn land in de Europese Unie weet te houden en die naar zijn hand zet.
Elsevier nummer 20, 16 mei 2015